In deze zaak gaat het om een man die in 2006 geëmigreerd is naar België. Voor het aanmerkelijk belang in zijn eigen B.V. wordt een conserverende aanslag opgelegd. In 2009 verstrekt hij voor een bedrag van € 140.000 leningen aan zijn eigen B.V. In 2011 waardeert de man de leningen af tot nihil, hij brengt dit afwaarderingsverlies in aftrek in zijn aangifte inkomstenbelasting. De inspecteur weigert deze aftrek. De vraag is of artikel 13, lid 5 van het belastingverdrag tussen Nederland en België de afwaardering mogelijk maakt.
Rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft eerder geoordeeld dat afwaardering van de vordering niet mogelijk is. Volgens de rechtbank is art. 13, lid 5 van het belastingverdrag namelijk niet van toepassing. De rechtbank stelt daarbij vast dat ten aanzien van de vorderingen geen conserverende aanslag is opgelegd, omdat de man de leningen pas na zijn emigratie heeft verstrekt. Het heffingsrecht ten aanzien van de vorderingen is dan, op grond van artikel 13, lid 4 van het belastingverdrag, aan België toegewezen.
De man heeft sprongcassatie ingesteld, zodat de Hoge Raad meteen aan het woord is gekomen. De Hoge Raad oordeelt nu dat het heffingsrecht over de vorderingen niet aan Nederland is toegewezen, omdat de vorderingen zijn ontstaan na de emigratie uit Nederland. Evenals Advocaat-Generaal Niessen, wijst de Hoge Raad er daarbij op dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat Nederland slechts kan heffen over de waardeaangroei van aanmerkelijk belang-aandelen voor zover die aangroei zich heeft voorgedaan voorafgaand aan de emigratie uit Nederland. Dit geldt ook ten aanzien van schuldvorderingen. De Hoge Raad is het daarom eens met de inspecteur en de rechtbank.
Bron: Hoge Raad 15 maart 2019.